“In de vechtsportwereld wordt er meer aan politiek gedaan dan in de politiek” 

                                     Gezegde van Master Chai Sirisute tijdens het Thaiboxing kamp te Oregon 1992.

                 

                 En inderdaad, Master Chai heeft het juist. Titels en gordels blijken verblindend te werken.​

                 Het begint reeds bij het “te snel krijgen” van een promotie of gordelkleur. Is dit om de leerling te motiveren/belonen of om hem/haar te houden als leerling/geldschieter?

                En wie is de lesgever die de promotie doorvoert? Wat is zijn/haar achtergrond/diploma/afkomst?

Het komt zelden voor dat een lesgever zijn bewijs van graad/gordel/afkomst laat zien aan de leerlingen. Deze laatsten zullen ook niet durven vragen achter de “credentials” van hun leraar. Iedereen die een Gi (gevechtskimono/uniform) draagt met een zwarte gordel (laat staan een rood-witte/rode/… ) wordt aanzien als meester/Sifu/Sensei/Guro/… ook al is deze het niet (waard).

              En dan zijn er personen die een tijdje (?) leerling geweest zijn, misschien een examen/test hebben afgelegd en denken dat ze voldoende kennis hebben. Ze verlaten de school en starten dan op hun beurt zelf een school of groep, soms met dezelfde benaming van school, stijl of systeem. Of ze verzinnen een naam voor “hun” stijl.

Meestal mengen ze “een beetje van dit en van dat” en geven het een mooie naam dat commercieel goed in de markt ligt.

            Het spijtige is dat de toekomstige leerlingen van de “wannabe” lesgever een lager niveau van kennis zullen ontvangen waardoor deze dan ook geen realistische gordelkleur/bevordering zullen hebben. Dit kunnen we zien wanneer een lagere band (geel, oranje) het vlot kan halen van een hogere band (zelfs bruin/zwart). Persoonlijke teleurstelling is het gevolg.